ਭੇੜੀਏ ਦੀ ਗੂੰਜ

ਹਿਮ ਚੁੱਪ ਹੈ, ਪਾਈਨ ਦੇ ਰੁੱਖ,
ਚੰਨ ਚੜ੍ਹੇ, ਆਹਟ ਰੁੱਖ।
ਪਰਛਾਂਵੀ ਚੁਪਕ ਰਹੀ ਚਾਲ,
ਜੰਗਲੀ ਰਾਹ, ਰੱਬ ਦੀ ਲਾਲ।
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅੱਗ, ਅਕਲ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ,
ਆਜ਼ਾਦ ਰੂਹ, ਨਾ ਕੋਈ ਬੰਧਨੀ।
ਇੱਕਲਾ ਨਹੀਂ — ਟੋਲੀ ਨੇੜੇ,
ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਵਿਚ, ਨਾ ਕੋਈ ਡਰ ਵੇ।

ਓਹ, ਭੇੜੀਏ ਦੀ ਗੂੰਜ ਦੂਰ ਜਾਂਦੀ,
ਜੰਗਲ, over ਪਹਾੜਾਂ ਵਾਂਗ ਸਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਚਮਕਦੀ।
ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਓਥੇ ਦੌੜਦੇ,
ਬਰਫ਼ੀਲੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਲੰਘਦੇ।
ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਵ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਨਕਸ਼ ਰੱਬ ਦਾ,
ਮਜ਼ਬੂਤ, ਸੁੰਦਰ, ਜਿਵੇਂ ਨਾਚ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ।
ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਸਰਵਸ਼ਕਤੀਮਾਨ,
ਤੇਰੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਹੈ ਹਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਆਸਮਾਨ।

ਨਾ ਕਿਲ੍ਹੇ, ਨਾ ਤਖ਼ਤ, ਨਾ ਸੋਨੇ ਦੇ ਹਾਲ,
ਫਿਰ ਵੀ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਸਾਫ਼ ਅਸੂਲਾਂ ਨਾਲ।
ਚੁੱਪ ਕੋਡ, ਪਰ ਗਹਿਰੀ ਸੋਚ,
ਭਰਾ ਚਾਰਾ, ਨਾ ਕੋਈ ਝੂਠ।
ਸੂਰਜ ਹੇਠਾਂ ਜਾਂ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ 'ਚ,
ਇੱਕ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰਦੇ, ਰੱਬ ਦੀ ਰਹਿਮਤ 'ਚ।
ਉਹਨਾ ਦੀ ਹਾੜ ਵਿਚ ਸਦੀਵੀ ਬੋਲ,
ਜੋ ਰੱਬ ਦੀ ਕਲਾ ਨੂੰ ਕਰੇ ਰੋਲ।

ਓਹ, ਭੇੜੀਏ ਦੀ ਗੂੰਜ ਦੂਰ ਜਾਂਦੀ,
ਜੰਗਲ, over ਪਹਾੜਾਂ ਵਾਂਗ ਸਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਚਮਕਦੀ।
ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਓਥੇ ਦੌੜਦੇ,
ਬਰਫ਼ੀਲੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਲੰਘਦੇ।
ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਵ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਨਕਸ਼ ਰੱਬ ਦਾ,
ਮਜ਼ਬੂਤ, ਸੁੰਦਰ, ਜਿਵੇਂ ਨਾਚ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ।
ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਸਰਵਸ਼ਕਤੀਮਾਨ,
ਤੇਰੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਹੈ ਹਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਆਸਮਾਨ।

[ਪੁਲ ਸਤਰਾਂ]
ਜੋ ਰੱਬ ਨੇ ਬਣਾਇਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਨਾ ਕੋਸ,
ਹਰ ਜੀਵ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਰੱਖੇ ਹੋਸ।
ਕੋਈ ਜਾਨਵਰ ਨਹੀਂ — ਪਰ ਮਰਿਆਦਾ ਵਾਲਾ,
ਇਹ ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਰੱਬ ਦੀ ਜ਼ਿਆਤ ਹੈ ਸਾਲਾ।

[ਅੰਤਮ ਰਿਫਰੇਨ — ਨਰਮ ਤੋਂ ਬਲੰਦ]
ਹੁਣ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਹੈ ਅੰਧੇਰੇ 'ਚ,
ਅਕਾਸ਼ ਹੱਸਦਾ, ਜਦ ਸੌਂਦੇ ਸਾਨੂੰ।
ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਗੀਤ, ਇੱਕ ਰੌਸ਼ਨ ਨਾਚ,
ਸਾਡੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਛੁਹੇ, ਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸਾਥ।
ਇਹ ਜੀਵ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਸੰਦੇਸ਼ ਰੱਬ ਦਾ,
ਉਸ ਦੇ ਰਿਥਮ 'ਚ ਚੱਲਦਾ, ਨਾ ਕੋਈ ਭਰਮ ਦਾ।
ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ, ਸਿਰਜਣਹਾਰ, ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ,
ਤੂੰ ਬਣਾਇਆ ਇਹ ਜੀਵ, ਤੇਰਾ ਹੀ ਕਲਾ ਦਾ ਤਾਜਾ।